Hoewel we vaak spreken over de schaduwzijden van de geschiedenis, gaat het zelden over de schaduwzijden van de geschiedschrijving. De nationale historiografie heeft zo haar basso ostinato – een koppige melodie – die ook weergalmt in herdenkingen, musea en het onderwijs. Het concept ‘meerstemmigheid’ biedt een alternatief voor dit enkele, officiële verhaal en gaat over het scheppen van ruimte voor de stemmen die worden genegeerd, verzwegen zelfs. Dit essay is een weerslag van de zoektocht die schrijver en antropoloog Sinan Çankaya ondernam naar de betekenis van meerstemmigheid.
