Perfectie bestaat niet, volgens zangeres Davina Michelle. Ieder mens heeft zo zijn tekortkomingen. Het mogen tonen van die kwetsbaarheden is van onschatbare waarde. Het is vrijheid, zegt Davina. Dit jaar is ze een van de drie Ambassadeurs van de Vrijheid, en dat ambassadeurschap trapt ze af met een bijzonder project.
Het begon allemaal met een simpele oproep. “Vertel me vijf dingen over jezelf die jou uniek maken”, vroeg Davina Michelle haar volgers op Instagram. En dat zijn er nogal wat, 670.000, om precies te zijn. De reacties stroomden binnen. Davina kreeg de meest uiteenlopende video’s van verschillende mensen toegestuurd. Wat ze haar vertelden was veelal hartverwarmend, soms ontzettend grappig, dan weer verdrietig en vaak ontroerend. “De eerste video die ik kreeg bijvoorbeeld, was van een meisje dat al tien jaar in een pleeggezin leefde. Daarin zei ze: ‘Wat mij uniek maakt, is dat ik sinds kort van mezelf houd.’”
Het raakte Davina niet alleen, maar bracht haar ook tot een inzicht. “Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Jij, ik, de buurvrouw, iemand die je op straat voorbijloopt. We hebben allemaal zo onze kwetsbaarheden, allemaal onze imperfecties. Iets wat we hebben meegemaakt, of een uiterlijk kenmerk waar we niet tevreden over zijn. Die imperfecties maken ons uniek, maken ons mooi. Vrijheid betekent voor mij het mogen tonen van je imperfecties in alle facetten, zonder dat je daar op afgerekend wordt.”
Uniciteit is voor zangeres Davina Michelle (die ter wereld kwam onder de naam Michelle Davina Hoogendoorn) een belangrijk goed. Sinds 2017 plaatst ze iedere week een video op haar YouTube-kanaal, waarin ze een cover zingt van een populair Engelstalig nummer, maar dan wel in háár stijl. Ze valt op door haar expressiviteit, straalt een bepaalde eigenheid uit, en wisselt soms ineens haar blonde lokken in voor een knalrood kapsel. Kenmerkend aan haar zang is een rauw soort emotie die haar stem draagt. What you see is what you get, dat gevoel. Haar talent blijft niet lang onopgemerkt; kort na de lancering van het kanaal ziet de Amerikaanse zangeres P!nk hoe Davina een van haar nummers vertolkt, waarna ze haar alle lof geeft en het nummer viraal gaat. Wanneer Davina een jaar later een verpletterend optreden geeft in tv-programma Beste Zangers, neemt haar muzikale carrière ineens een grote vlucht.
Mozaïek aan verhalen
Terug naar Davina’s oproep. Want kort nadat ze de talloze binnengekomen video-inzendingen bekeek, bekroop haar het gevoel dat ze er méér mee moest. “Ik dacht: wat nu als ik al deze verhalen – of nou ja, een deel ervan – kan meegeven aan een groter publiek, in plaats van ze allemaal in mijn eentje op de bank te bekijken? Ik zou er ook andere mensen mee kunnen inspireren.” Zo ontstond Davina’s idee om, in het kader van haar ambassadeurschap, een serie interviews op te nemen met mensen uit allerlei geledingen van de samenleving. Die mensen zou ze steeds dezelfde vragen stellen, zoals: wat betekent liefde voor jou, wat versta je onder haat, en wat is de meest bepalende gebeurtenis in je leven geweest? Hierna zou een mozaïek ontstaan aan verhalen, gedachten en ervaringen die anderen kunnen inspireren. “Waardoor mensen hopelijk, net als ik, het gevoel krijgen dat je goed bent zoals je bent. Dat je de vrijheid hebt om jezelf te zijn. Dat we als samenleving vrijheid kunnen bereiken door iedereen in zijn of haar waarde te laten.”
En zo geschiedde. Davina nodigde dertien mensen uit – onder wie een lerares, maar ook een Syrische vluchteling en een ex-militair – die ze vervolgens het hemd van het lijf vroeg. Er werden opnames gemaakt van de interviews, die inmiddels op Davina’s YouTube-kanaal te zien zijn. Dat kanaal, waar het ooit allemaal begon, telt inmiddels 1,3 miljoen abonnees. “Hoe mooi is het dat ik mijn bereik nu, als ambassadeur, kan inzetten om zo’n positieve boodschap uit te dragen? Juist op social media lijkt alles perfect, is alles gelikt. Het heeft voor mij een dubbele waarde om te laten zien dat die andere kant er ook mag zijn.”
Trots op familiegeschiedenis
Davina’s betrokkenheid bij het onderwerp ‘vrijheid’ hangt misschien wel samen met haar eigen familiegeschiedenis. Ernaar gevraagd, begint ze gelijk over een verhaal dat al generaties lang binnen haar familie wordt doorgegeven. Het gaat over haar overgrootouders, die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar eigen zeggen kinderen lieten onderduiken. “Ze woonden in een groot huis in de wijk Trompenberg in Hilversum. In die buurt stond een weeshuis dat aan het einde van de oorlog verwoest werd door bombardementen. Een aantal kinderen dat gevlucht was, kwam terecht bij mijn overgrootvader en -moeder. Die brachten ze onder in alle hoeken en kieren van het huis, als het ware. Letterlijk onder de grond, achter muren. Daardoor konden die kinderen het laatste deel van de oorlog overleven.”
Een beetje speurwerk leert dat het moet gaan om een weeshuis genaamd De Oranjeappel, dat gebombardeerd is op 29 december 1944. Door de Britten weliswaar, die vermoedelijk de informatie hadden gekregen dat er zich in de Hilversumse wijk belangrijke leden van de Duitse Wehrmacht ophielden. Veel documentatie is er zo snel niet te vinden over wat er na de bombardementen gebeurde. Davina weet wel dat haar overgrootmoeder sinds de bevrijding ieder jaar bloemen kreeg van het weeshuis, dat later werd opgeheven en verder ging als stichting. “Dat hoorde ik dan weer van mijn oma, en later van mijn moeder. Voor mij is dit een verhaal dat heel dichtbij komt, en waar ik bijzonder trots op ben.”
Dat het ambassadeurschap er dit jaar anders uitziet dan doorgaans – geen grote Bevrijdingsfestivals of optredens – ziet Davina absoluut niet als belemmering om haar boodschap aan een groot publiek over te brengen. “Voor wat ik wil uitdragen, hoef ik niet tegenover een fysiek publiek te staan. Natuurlijk zou dat mooi zijn, maar de uitdaging is dit jaar des te groter om de verbinding en de positiviteit uit te stralen. Tijdens de livestream die we als ambassadeurs zullen opnemen op 5 mei, maar ook in het videoproject dat ik gestart ben. Ik ga gewoon dubbel zo veel energie geven; het wordt een jaar om niet te vergeten.”
Dit artikel verscheen eerder in NC Magazine nr. 19 (voorjaar 2021). Het artikel is geschreven door Iris Cohen, de foto is van Ben Houdijk.